Ooit studeerde ik sociale pedagogiek en interesseerde ik me voor theater en schrijven.
Voor mezelf schreef ik al, met anderen wilde ik theater maken.
Waar ik kon, vulde ik mijn studie in met theatervakken: dramaturgie als bijvak, stage bij een theaterwerkverband, een scriptie over de maatschappelijke betekenis van theater.
Zo kwam alles rond. Ik werkte bij het Fijnhouttheater in Amsterdam en nu blijf ik workshops en lessen geven en allerlei vormen van theater maken.
Dat doe ik vooral bij het Koorenhuis, centrum van kunst en cultuur in Den Haag, en ook via PJ Partners, een organisatie die kunstinitiatieven in buurt- en jongerencentra ondersteunt.
Speciaal voor mij zijn:
–de talententuin van het Jan van der Heijdenhuis in de Amsterdamse pijp, de buurt waar ik woon
–artikel 1 op het Johan de Wittcollege in Den Haag, een kunstactiviteit voor nieuwkomers
–de vijfde jongen, het theaterstuk naar mijn gelijknamige jeugdroman
De talententuin.
De Community School is hartstikke Amsterdams. Een school, midden in de Pijp, maar wel geinspireeerd op een idee uit New York. Kort gezegd: een extra brede school. Een school actief in de buurt, en de buurt actief in de school. Er is een afdeling welzijn en er zijn allerlei vormen van naschoolse opvang en naschoolse activiteiten.
Eén ervan is de Talententuin. Daarin werk ik mee, als theaterdocent, en de laatste tijd ook als scriptschrijver. Dat laatste komt altijd neer op de bewerking van een bestaand verhaal.
Elke dinsdagmiddag werken de docenten, de begeleiders van de Community School, stagiaires en vrijwilligers met dertig tot veertig scholieren tussen zes en twaalf jaar.
In de talententuin laten wij ze kennismaken met vier kunstdisciplines: dans, theater, circus en beeldende kunst. Nadat iedereen overal van heeft geproefd, maken de kinderen een keuze. Iedereen krijgt een rol of een taak in een voorstelling, die elke keer in het van Ostadetheater in Amsterdam plaatsvindt. En dat twee keer per jaar.
Artikel 1.
Artikel 1 slaat op artikel 1 van de grondwet. Het is een van de drie speciale kunstactiviteiten voor nieuwkomers op het Johan de Wittcollege in Den Haag. De andere twee zijn ‘water’ en ‘communicatie’. Het is een speelse en tegelijk intensieve manier voor met name nieuwkomers in de middelbare schoolleeftijd om zich allerlei kanten van de Nederlandse samenleving eigen te maken.
Zelf heb ik met artikel 1een speciale band. Ik begeleid in elke ronde de groep die na een aantal uren hard werken een theaterpresentatie geeft.
Daarnaast verzorg ik met twee spelers, Said en Floris, elke keer de aftrap voor alle speciale uren rond artikel 1 die de scholieren zullen invullen.
We spelen korte dialogen, en improviseren soms, en al die scènes die ik schrijf, slaan op artikel 1. Inmiddels heb ik er een stuk of vijf gemaakt en er komen er nog meer. Zo ontstaat er een pool aan scènes, waaruit we er telkens een stuk of drie kiezen.
De beschreven situaties slaan op identificatieplicht, toestanden op Schiphol of bij een discotheek, sollicitatie of toestanden thuis, met ouders.
De vijfde jongen
Na het schrijven van de vijfde jongen wilde ik graag ook een theaterversie van het boek.
Het onderwerp, (homo)seksualiteit en culturele achtergrond, vroeg om meerdere vormen.
Samen met de Marokkaanse acteur Said ElKhattouti maakte ik plannen en we betrokken er regisseuse Jolina Wessels bij.
Stichting Emcemo ondersteunde ons bij het zoeken naar subsidiegevers en het schrijven van de aanvragen. Zij treedt nu op als onze rechtspersoon.
Het fonds voor podiumkunsten en de gemeente Amsterdam gaf ons subsidie en we konden aan de slag.
We wilden direct en toegankelijk theater maken. Het verhaal van Rachid, Cas en Benazir moest voor de toeschouwers zo eerlijk en menselijk verteld worden, dat ze zich zonder probleem zouden laten ontdooien en ontwapenen.
We waren heel blij met de reacties op de eerste voorstellingen in Rotterdam: ‘Het is gewoon een heel mooi liefdesverhaal, daar kan niemand omheen’, en ‘Heel eerlijk en toch niet provocerend.’Scholieren zien ‘de vijfde jongen’ niet alleen als een liefdesverhaal maar ook als een spannend verhaal, vooral door de bende waar Rachid moeilijk van loskomt. “Je verveelde je nooit’, zei een jongen, ‘door alles wat er gebeurde.